W ostatnim czasie coraz większą popularnością cieszą się piwa pszeniczne. Jednym z najpopularniejszych z tego gatunku jest produkowany w naszych browarach Weizen.
Piwo pszeniczne (z niem. Weizenbier) jest rodzajem jasnego lub ciemnego musującego piwa górnej fermentacji, produkowanego ze słodu jęczmiennego i słodu pszenicznego. Jego historia nierozerwalnie powiązana jest z początkami piwowarstwa sprzed ok. 6000 lat. Na Sumeryjskich tabliczkach z tego okresu widnieją postacie przygotowujące piwo z orkiszu (odmiana pszenicy).
Pierwszorzędowe cechy aromatyczno-zapachowe tworzą związki organiczne z grupy fenoli: 4-winylogwajakol (winylowa pochodna gwajakolu) i eugenol oraz estry owocowe. Wyraźnie wyczuwalne fenole nadają piwom pszenicznym zapach goździków, gałki muszkatołowej, piernika i zielonych oliwek. Wśród estrów owocowych dominuje octan izoamylu o zapachu dojrzałych bananów. Jest on w piwach pszenicznych cztery razy silniejszy niż w piwach typu lager. Zarówno fenole, jak i estry są w piwach pszenicznych wyraźnie wyczuwalne, ale też dobrze zbalansowane. W aromacie możliwy jest również zapach pszenicy przypominający zapach chleba lub świeżego ziarna. Wyczuwalny może być zapach cytrusów i wanilii. W klasycznych piwach pszenicznych posmak drożdży powinien nadawać piwu charakter kwaskowo-cytrusowy. Aromat chmielu jest na poziomie niskim lub nie występuje w ogóle. W smaku natomiast powinien cechować się łagodnością i nie mieć charakteru goryczkowego.
W naszych browarach warzymy piwo Weizen wzorowane na stylu niemieckim. W stylu tym słód pszeniczny stanowi ponad 50% całkowitego zasypu.
Cały proces warzenia rozpoczyna się od przygotowania rozdrobnionego słodu i wsypanie go do przygotowanej wody o temperaturze ok. 500C, przy ciągłym mieszaniu. Od tego momentu rozpoczyna się proces zacierania mający na celu rozłożenie białek do aminokwasów i skrobi do cukrów prostych, które zostaną później wykorzystane przez drożdże podczas fernentacji. Zacieranie weizena prowadzone jest metodą dekokcyjną jednowarową. Po wsypaniu słodu do wody przetrzymujemy zacier w tej temperaturze kilka minut, a następnie podnosimy temperaturę do 62-650C, zgodnie z zasadą 10C na 1 min. Po osiągnięciu zadanej temperatury zacier pozostawiamy go na 20 min, następnie podnosimy temperaturę do 700 C i robimy przerwę 15 min. Po zakończeniu przerwy odbieramy 1/3 zacieru i podgrzewamy ją do 1000C temperaturę tą utrzymujemy przez 10 min, a następnie łączymy z pozostałą częścią zacieru. Należy dodawać zagotowaną część zacieru do chłodniejszej części z taką prędkością by osiągnąć 780C. W tym momencie kończy się proces zacierania i można rozpoczynać filtrację.
Po ściągnięciu brzeczki przedniej na złoże nalewana jest ciepła woda by wypłukać pozostałe w złożu cukry. Gdy zakończy się wysładzanie całą brzeczkę doprowadza się do wrzenia i gotuje 1,5 godziny, podczas gotowania dodajemy chmiel. Po zakończeniu gotowania brzeczka schładzana jest do 140C i dodawane są drożdże górnej fermentacji. Fermentacja prowadzona jest w temperaturze 200C ma burzliwy przebieg i w związku z tym po 3 dniach następuje koniec fermentacji. Młode piwo przenosi się do zbiorników ciśnieniowych gdzie dojrzewa i po 3 tygodniach jest podawane do konsumpcji.